53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Μόλις δυο ωρίτσες από τα Γιάννενα πια η Θεσσαλονίκη, φιλοξενεί αυτές τις μέρες το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Αξίζει να το ζήσετε από κοντά. Έστω και για έναν καφέ στο κυλικείο του Φεστιβάλ, στην προβλήτα του λιμανιού. 

Ο κόσμος, το περιβάλλον, οι εκδηλώσεις, οι ταινίες.
Πολιτισμός σε άπιαστο επίπεδο για τη δική μας φτωχή πόλη.
Δίπλα μας!
Και είναι ντροπή για το Πνευματικό μας κέντρο που δεν συμμετέχει, διαφημίζοντας το Φεστιβάλ στα Γιάννενα και δε διευκολύνει δημότες να το επισκεφτούν νοικιάζοντας ένα λεωφορείο.

Όσοι καταφέρετε, το Σαββατοκύριακο μη χάσετε την ευκαιρία.

Συνεχίζεται και η αναδρομή στο έργο του μεγάλου Φιλανδού και "αμετανόητα αριστερού" σκηνοθέτη Ακι Καουρισμάκι, ο οποίος βολτάρει καπνίζοντας στους χώρους του Φεστιβάλ στο λιμάνι. Εκεί έδωσε και την παρακάτω συνέντευξη στο flix.gr

Χθες τιμήθηκε και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σε μία εκδήλωση στην οποία μίλησαν όλοι οι στενοί του άνθρωποι.

Αντιγράφουμε από το flix.gr  τη διήγηση του φωτογράφου και μόνιμου συνεργάτη του, Δημήτρη Σοφικίτη:
«Σ' ένα ταξίδι μας λοιπόν, κι ενώ οδηγούμε σε επικίνδυνους δρόμους 7 ώρες μακριά από τα Γιάννενα, φτάνουμε στο έρημο χωριό που ψάχναμε. Ακατοίκητο, αλλά ένα φωτάκι στο βάθος μας έδινε τη σιγουριά ότι ένα κεντρικό καφενείο πρέπει να είναι ανοιχτό. Πράγματι, μόνο το καφενείο με δύο βοσκούς της περιοχής που ήταν και φύλακες του χωριού. ''Τι να κάνω;'' μας ρώτησε ο Θόδωρος. ''Να πας μέσα να συστηθείς ως Θόδωρος Αγγελόπουλος, σκηνοθέτης - θα σε ξέρουν σίγουρα'' του είπε περιπαιχτικά ο Γιώργος. Πράγματι, μπαίνει ο Αγγελόπουλος στο καφενείο και λέει στους βοσκούς ''Είμαι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο σκηνοθέτης και θέλω άδεια να γυρίσω στο χωριό''. Οι βοσκοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και Μικές και Γιώργος έσκασαν στα γέλια. Μέχρι που άκουσαν τη συνέχεια. ''Ξέρεις ποιος είναι ο κύριος;'' ρωτάει ένας βοσκός τον άλλον; ''Αυτός που σας πήγα να δείτε μία ταινία στα Γιάννενα, τον 'Θίασο". Ο Αρβανίτης κόκκαλο. Ο Θόδωρος με ένα χαμόγελο τεράστιο. ''Δεν καταλάβαμε πολλά από την ταινία σας, να μας συγχωρέσετε, αλλά ένα πράγμα το νιώσαμε: ήταν δικό μας πράγμα''. Ο Θόδωρος έλεγε συνέχεια ότι αυτή την ιστορία ως το μεγαλύτερο βραβείο που θα μπορούσε να είχε εισπράξει...»