τίμησε για άλλη μία φορά τον σπουδαίο γλύπτη Κυριάκο Ρόκο.
Ρετάλια από γυψοσανίδες και καφάσια ρετσίνας κοσμούν το αφιέρωμα στον άγνωστο εργάτη, ή αλλιώς το μεγαλείο της αδιαφορίας όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει στην παρουσίαση του έργου του.Το μπάζωμα του γλυπτού πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της αναδρομικής έκθεσης γλυπτικής του Κυριακού Ρόκου από τη Νομαρχία Πειραιά, με έργα του από το ’67 έως σήμερα και τίτλο «Απ’ τα σκεψοχώραφα βιολογικής καλλιέργειας». Τα εγκαίνια της έκθεσης πραγματοποιήθηκαν στις 10 Οκτώβρη και θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2009.
5 σχόλια:
επιτελους. το προσέχουμε πολλοί!
Είστε το λιγότερο κακεντρεχείς, αν μια εικαστική παρέμβαση σε μια προϋπάρχουσα εικαστική παρέμβαση, θεωρείται αδιαφορία. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει στην πόλη μας, στην πόλη των τεχνών και των γραμμάτων.
Δυστυχώς πολλοί από εμάς που σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα, επίσης αδιαφορούμε όταν έρχεται η ώρα της πράξης.
Μακάρι κινήσεις, όπως οι πολίτες για την Όαση και οι ποδηλάτες, να αποτελέσουν την αρχή για πιο δραστήριους δημότες.
Ίσως είναι λίγο άσχετο με το ποστ, αλλά επειδή δε θυμάμαι που βρίσκεται το ποστ σου με την πρόταση για την ανάπλαση του κέντρου, το στέλνω εδώ.
Είναι η διπλωματική δύο φοιτητριών αρχιτεκτονικής από τα Γιάννενα, στην οποία παρουσιάζουν την πρότασή τους για το κέντρο της πόλης μας.
http://www.florence-expo.com/show/project.asp?idut=2019
Ενδιαφέρουσα πρόταση.
Σε ευχαριστώ...
Περισσότεροι ελεύθεροι χώροι
Τρίζουν τα κόκκαλα του ξεφτίλα του Haussmann
http://en.wikipedia.org/wiki/Baron_Haussmann
Θα παραθέσω και μια άποψη:
...Παραμένει όμορφη η μικρή μας πόλη σε πείσμα των καιρών, στο βαθμό που αυτό αποτελεί το ζητούμενο. Συστοιχίες φυλλοβόλων δένδρων και μια κατάφυτη ταράτσα υποδέχονται τον επισκέπτη. Ή μήπως θα μπορούσε να είναι ένα φωτοβολταϊκό πάρκο δροσιάς που προσφέρει σκιά στον περιπατητή και Ενέργεια στην πόλη; Έχουμε να επιδείξουμε μια σειρά δημοσίων κτιρίων τα οποία εξακολουθούν να είναι επαρκή για την πόλη του πληθυσμού των μεταπολεμικών μυρίων. Κάποια εξ αυτών έλκουν την καταγωγή στο ένδοξο στρατιωτικό παρελθόν, αρχιτεκτονήματα μετεμφυλιακής/χουντικής έμπνευσης με μπαλκόνια, κιλλίβαντες και ατενώς υποστολή σημαίας.
Νέες οικοδομές ξεφυτρώνουνε παντού, οι παλιές είναι ανεπιθύμητες, εκτός και αν γίνονται (ευτυχώς, θα προσθέσουμε) μπυραρίες ή καφέ. Κτίρια βουβά, (παλαιοτέρα ή πιο πρόσφατα) κτίρια ευτελισμένα, μας θυμίζουν εποχές που δεν έχουν σχέση με το γενέθλιο τόπο των νεοτέρων - στο κάτω-κάτω δεν μας αφορά η διδακτική των κτιρίων του Άρη Κωνσταντινίδη - για ποια ανθρωποκεντρική διαχείριση του αστικού τοπίου να μιλήσουνε κι αυτά. Το άδειο τους κέλυφος έχει θέση μόνο στην άχρονη, την ψηφιοποιημένη Ιστορία ως ερείπιο του οικείου και του αδιάφορου.
Για την αντιγραφή
RichaineBitte
Δημοσίευση σχολίου