Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Ομπρέλες τραπεζοκαθισμάτων

Οργασμός εργασιών στην οδό Γαριβάλδη. Τραπεζοκαθίσματα έρχονται συνεχώς, ομπρέλες (οι αγαπημένες μου) ανοίγουν.

Μία μικρή όαση καφέ, ποτού και κρύας μπύρας δημιουργείται.
Όμορφες εικόνες.

Κάποιο μάτι όμως κακό και μίζερο, μάτιαξε την ομορφιά του τοπίου. Αέρας τότε εσηκώθει, ξεκώλωσε τις πάλλευκες ομπρέλες, ανεβάζοντας τες ψηλά, τις άφησε να προσγειωθούν στην άσφαλτο του δρόμου, με όλο το βάρος του μεταλλικού κονταριού τους.

Άμεσα τρέξανε από τα μαγαζιά και μάζεψαν τις ζωηρές ομπρέλες, μπροστά στις έκπληκτες ρόδες τον αυτοκινήτων.
Αν και πολύ τις συμπαθώ, φαίνεται πως ούτε τις ομπρέλες μπορούμε να εμπιστευτούμε. Αρχικά ήταν τα δέντρα, τα οποία απροκάλυπτα ρίχνανε κλαδιά σε παιδάκια και αυτοκίνητα. Ευτυχώς τα κόψαμε, άνοιξε και η θέα. Τώρα οι ομπρέλες οι οποίες ίσως είναι περισσότερο επικίνδυνες.
Πρέπει λοιπόν επειγόντως να φτιαχτούν στέγαστρα μεγάλα και ασφαλή, ωσάν τα δοκιμασμένα της περιοχής του Μώλου.


Όπως αλλού στεγάζουν και εκθέτουν πίσω από τζάμια τον πολιτισμό τους, εμείς βάζουμε τα τραπεζοκαθίσματά μας.
Ε, ότι έχει ο καθένας.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι πως το έχουμε παρακάνει με την προώθηση των καφετεριων κ λοιπών ομοειδών επιχειρησεων. χαρακτηριστικό είναι πως πόλη που δεν εχει (πεζόδρομο κατα προτιμηση) με καφετεριες στη σειρα θεωρειται ως μη πολιτισμένη!
Δε λέω είναι πολύ ωραιο να κάθεσαι κ να απολαμβανεις το ποτό σου σε ωραιο περιβάλλον αλλα νισάφι πια!

Ανώνυμος είπε...

Είχατε δει πολλούς να κάθονται στα παγκάκια προτού μπουν τα τραπεζοκαθίσματα;

Umbrella είπε...

Πού είδες παγκάκια στα Γιάννενα για να δεις και ανθρώπους να κάθονται στα παγκάκια;

Όμως μέτρα πόσοι κάθονται στα σκαλιά της Νομαρχίας, στα σκαλιά στην πλατεία Πάργης, στις κερκίδες στο θεατράκι στη σκάλα και στο πεζούλι σε όλο το μήκος του Μώλου.

Το άσχημο με τα παγκάκια είναι πως δε φέρνουν έσοδα.

Περιορίζεις τον ελεύθερο χώρο λοιπόν, γεμίζεις τραπεζοκαθίσματα, οπότε και ο Γιαννιώτης περιφέρεται αναγκαστικά από καφετέρια σε καφετέρια χάνοντας 3-4 ευρώ τη μετακίνηση.

Αν αυτό είναι πολιτισμός, να συντηρούμε το κράτος των καφετεριούχων (και διακινητών ναρκωτικών, μην το ξεχνάμε) τότε μπράβο μας, ας μείνουμε ξεχασμένοι από τον κόσμο, εδώ δίπλα στη λίμνη μας.