Με γεια τα παγκάκια

Πώς ξέφυγε αυτή η περιοχή γύρω από το μικρό λιμανάκι και τα παλιά σφαγεία από το γενικότερο σχεδιασμό, την κουλτούρα και το όραμα των δημοτικών μας αρχόντων, απορώ.
Ίσως θα έπρεπε να επέμβει ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης.
Δε μπορεί, κάτι κρύβεται από πίσω.

Πού ακούστηκε ξύλινο κατάστρωμα, άσπρα βότσαλα, παιδική χαρά στην οποία τα παιδιά χαίρονται, φωτιστικά εξεζητημένα, παγκάκια με ιδιαίτερο ντιζάιν.

Πάλι καλά που δεν υπάρχει χώρος στάθμευσης ποδηλάτων για όσους χρησιμοποιούν τον μίνι ποδηλατόδρομο και αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι Ελλάδα.

Ευτυχώς ο κόσμος άρχισε δειλά δειλά να αντιδράει. Ήδη έχουν βανδαλιστεί μερικά παιχνίδια και μέρος της περίεργης ξύλινης περίφραξης. Όσοι ενδιαφέρονται να αφαιρέσουν τις ξύλινες καρέκλες, οι βίδες είναι των 9 χιλιοστών.

Ελπίζω να απαλλαγούμε το συντομότερο από παρόμοιες μίζερες αντιλήψεις περί ελεύθερων δημόσιων χώρων, καλαίσθητων, με σύγχρονο ντιζάιν και ποδηλατόδρομους.

Όλοι ξέρουμε πως οι δημόσιοι χώροι, αλλά και τα πεζοδρόμια, ανήκουν στους καφετεριούχους. Αν δε ο δημόσιος χώρος είναι αρκετά μεγάλος, το δίνουμε στον Μήτση να φτιάξει πολυόροφο ξενοδοχείο. Ή στο κάτω κάτω τον αφήνουμε να ρημάξει, να γίνει όπως το Γιαννιώτικο Σαλόνι.