οι Καλικάντζαροι δε φύγανε

«Φεύγετε να φεύγωμε - τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του - και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε - και μας, μας εκατέκαψε!»

Έτσι φώναζαν παλιά οι Καλικάντζαροι ενώ εξαφανίζονταν αυτές τις μέρες, στα έγκατα της γης.
Σήμερα όμως κι αυτό άλλαξε. Οι Καλικάντζαροι δε φεύγουν. Τουλάχιστον όχι όλοι. Μένουν όλο το χρόνο στην πόλη μας και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Πριονίζουν τα δέντρα, παρκάρουν όπου νά 'ναι, δε σέβονται κανέναν, παίρνουν μίζες, βολεύουν συγγενείς, γράφουν στους τοίχους, ταλαιπωρούν τους πολίτες, ρυπαίνουν τη λίμνη, κυνηγούν τα άγρια ζώα, διατηρούν χωματερές, καταλαμβάνουν πεζοδρόμια, πατάνε αρκουδάκια στην Εγνατία, αδιαφορούν για την πόλη, και πολλά άλλα που δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου.

Έτσι κι εμείς φτιάχνουμε τηγανίτες όλο το χρόνο και προσπαθούμε να τους ζεματίσουμε με το λάδι. Και όταν καταφέρουμε κάποτε να πιάσουμε κανέναν, τον βάζουμε και μετράει τις τρύπες του κόσκινου.