Η ιστορία ενός περιπτέρου

Η πόλη μας, δόξα το θεό, έχει πολλά περίπτερα, μα πάρα πολλά περίπτερα. Όχι τα κλασικά μικρά χαριτωμένα περίπτερα, που βλέπουμε πλέον μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες, μα σύγχρονα περίπτερα-υπεραγορές. Δεν υπάρχει λιγουλάκι παραπάνω ελεύθερος χώρος στην πόλη μας, ο οποίος να μην έχει καταληφθεί από ένα απλωμένο μεγαλοπρεπές περίπτερο.
Έτσι είναι λογικό, κάποια ιδιαίτερα περίπτερα, να έχουν τη δική τους ιστορία να διηγηθούν.

Θα διαβάσετε λοιπόν τώρα την ιστορία του περιπτέρου του Μώλου, ενός περιπτέρου υπεραγορά, απόγονου των παλιών περιπτέρων, που πίστευε ότι μπορεί να πάει μία βόλτα απέναντι...

Κι όμως, έτσι ξαφνικά, πριν λίγες μόνο μέρες, χωρίς να προηγηθεί κάτι, με τη βοήθεια γερανού, το περίπτερό μας βρέθηκε απέναντι.

Σε ένα νέο, μεταλλικό σπιτάκι, με τα ψυγεία του, τα παιχνίδια του, το σκουπιδοτενεκέ του Δήμου και όλα τα εμπορεύματά του. Τράβηξε και ένα καλώδιο από απέναντι, από το παλιό κουφάρι, γιατί το νέο διαθέτει ερκοντήσιον και τιβί.

Έλα όμως που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί η πλατεία λέγεται πλατεία Λορέντζου Μαβίλη και ο Μαβίλης δεν καπνίζει μάλμπορο.

Τι κι αν κατέθεσε ο περιπτεράς, ευλαβικά φλιτζάνια και τασάκια στο άγαλμα του Λορέντζου. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, ιδίως όταν η ιστορία αυτή έγινε οπισθόφυλλο στον Ηπειρωτικό Αγώνα.

Και πριν περάσει μία εβδομάδα, το περίπτερο εξαφανίστηκε! Τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά εμφανίστηκε.

Επανήλθαν λοιπόν τα πράγματα όπως ήταν παλιά, και το ταξιδιάρικο περίπτερο πήρε το μάθημά του. Στο εξής θα σέβεται τους λυρικούς ποιητές και δε θα τα ξαναβάλει μαζί τους. Γιατί στην πλατεία Μαβίλη υπάρχει χώρος μόνο για τρίκυκλα, σακαράκες, ξεφούσκωτα μπαλόνια εγκαινίων, πασατέμπο, χαλβά, μαλλί της γριάς και παγοδρόμια.