Οι νέοι στην πόλη μας έχουν κάτι να πούνε. Άλλες φορές κάτι καλό, ψαγμένο, άλλες φορές μία αρλούμπα και μισή. Σε κάθε περίπτωση έχουν το χώρο για να εκφραστούν. Τοίχοι, μαντρότοιχοι, μνημεία, παγκάκια.
Όχι, δεν έχουν μάθει ακόμη τα blogs, τα forums και το internet (ίσως μόνο το facebook). Ποιος να τους τα μάθει; Ο δάσκαλος-δημόσιος υπάλληλος που έχει μαύρα μεσάνυχτα;
Έτσι δε νγωρίζουν τα πλεονεκτήματα της έκφρασης στο διαδίκτυο σε σχέση με έναν τοίχο:
Πρώτα απ' όλα, είναι νόμιμο. Γράφεις ότι θέλεις, όποτε θέλεις. Το διορθώνεις. Υπάρχει για πάντα. Δεν έχεις περιορισμό χώρου. Αλλάζεις γραμματοσειρά και χρώμα. Το εμπλουτίζεις με εικόνες και βίντεο. Μπορεί κάποιος να σου αφήσει σχόλιο και να του απαντήσεις. Μπορείς να αποκτήσεις κοινό. Μπορείς να ανακαλύψεις κι άλλους ομοϊδεάτες. Έχεις πιθανούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Μπορείς να γίνεις διάσημος. Και τόσα άλλα.
Επίσης είναι λογικό οι νέοι που θέλουν να εκφραστούν, να μη σέβονται ακόμη και τους φρεσκοβαμμένους τοίχους σε όμορφους πεζόδρομους. Γιατί ζούνε σε μία πόλη που δε σέβεται κανέναν (ή μάλλον σέβεται μόνον ολίγους εργολάβους). Στην οποία οι όποιοι πεζόδρομοι γεμίζουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι βρώμικοι κάδοι ξεχειλίζουν μονίμως βρωμιά και σκουπίδια, το πράσινο παραμελείται ή εξαφανίζεται, οι δημόσιοι χώροι πουλιούνται, το νερό βρωμάει χλώριο, ο καφές είναι κακός και ακριβός, ο πολιτισμός είναι διερχόμενος τουρίστας, η λίμνη και το περιβάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν, οι δημόσιοι άνδρες είναι από αμόρφωτοι έως βλάκες, και τόσα άλλα που μας γεμίζουν απαισιοδοξία καθημερινώς.
Όμως, εκεί που τα σκέφτεσαι όλα αυτά και γκρινιάζεις, πέφτεις πάνω σε ένα διαφορετικό τοίχο και γεμίζεις αισιοδοξία και πάλι. Υπάρχουν άνθρωποι με γούστο και αισθητική σε αυτή την πόλη. Άνθρωποι που προσπαθούν να δείξουν το διαφορετικό και σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις.
Μας αρέσουν πολύ οι ζωγραφισμένοι τοίχοι. Θα έπρεπε να έχουμε περισσότερες εικαστικές επεμβάσεις. Ζηλεύουμε πολύ στην Αθήνα, το graffiti της μάντρας της ΕΛΑΪΣ και τα έργα των bizare, b. και Zoë. Οι τοίχοι των σχολείων, θα έπρεπε να είχαν γεμίσει δημιουργικά με χρώμα από τους μαθητές τους.
Στο μονίμως απομονωμένο Πανεπιστήμιό μας, ανακαλύψαμε την πιο δημιουργική παρέμβαση, η οποία μας θύμισε λίγο τον κορυφαίο Bansky. Μπράβο στον άγνωστο δημιουργό!
Προτιμούμε βέβαια, ακόμη και αυτό το απλό, αλλά πολύ δυνατό, δακρυσμένο πρόσωπο, από μία κακογραμμένη εξυπνάδα.
Ιδιοκτήτες μεγάλων επιφανειών, ζητείστε από νεαρούς με καλλιτεχνικές ανησυχίες να εκφραστούν ομορφαίνοντας τους μονότονους τοίχους σας. Ίσως στο μέλλον να έχετε ένα δημιούργημα φημισμένου Γιαννιώτη εικαστικού στο χώρο σας.
Νεαροί που θέλετε χώρο να εκφραστείτε γράφοντας, φτιάξτε ένα blog και ελάτε να γίνουμε πολλοί οι Γιαννιώτες bloggers.
Όχι, δεν έχουν μάθει ακόμη τα blogs, τα forums και το internet (ίσως μόνο το facebook). Ποιος να τους τα μάθει; Ο δάσκαλος-δημόσιος υπάλληλος που έχει μαύρα μεσάνυχτα;
Έτσι δε νγωρίζουν τα πλεονεκτήματα της έκφρασης στο διαδίκτυο σε σχέση με έναν τοίχο:
Πρώτα απ' όλα, είναι νόμιμο. Γράφεις ότι θέλεις, όποτε θέλεις. Το διορθώνεις. Υπάρχει για πάντα. Δεν έχεις περιορισμό χώρου. Αλλάζεις γραμματοσειρά και χρώμα. Το εμπλουτίζεις με εικόνες και βίντεο. Μπορεί κάποιος να σου αφήσει σχόλιο και να του απαντήσεις. Μπορείς να αποκτήσεις κοινό. Μπορείς να ανακαλύψεις κι άλλους ομοϊδεάτες. Έχεις πιθανούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Μπορείς να γίνεις διάσημος. Και τόσα άλλα.
Επίσης είναι λογικό οι νέοι που θέλουν να εκφραστούν, να μη σέβονται ακόμη και τους φρεσκοβαμμένους τοίχους σε όμορφους πεζόδρομους. Γιατί ζούνε σε μία πόλη που δε σέβεται κανέναν (ή μάλλον σέβεται μόνον ολίγους εργολάβους). Στην οποία οι όποιοι πεζόδρομοι γεμίζουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι βρώμικοι κάδοι ξεχειλίζουν μονίμως βρωμιά και σκουπίδια, το πράσινο παραμελείται ή εξαφανίζεται, οι δημόσιοι χώροι πουλιούνται, το νερό βρωμάει χλώριο, ο καφές είναι κακός και ακριβός, ο πολιτισμός είναι διερχόμενος τουρίστας, η λίμνη και το περιβάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν, οι δημόσιοι άνδρες είναι από αμόρφωτοι έως βλάκες, και τόσα άλλα που μας γεμίζουν απαισιοδοξία καθημερινώς.
Όμως, εκεί που τα σκέφτεσαι όλα αυτά και γκρινιάζεις, πέφτεις πάνω σε ένα διαφορετικό τοίχο και γεμίζεις αισιοδοξία και πάλι. Υπάρχουν άνθρωποι με γούστο και αισθητική σε αυτή την πόλη. Άνθρωποι που προσπαθούν να δείξουν το διαφορετικό και σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις.
Μας αρέσουν πολύ οι ζωγραφισμένοι τοίχοι. Θα έπρεπε να έχουμε περισσότερες εικαστικές επεμβάσεις. Ζηλεύουμε πολύ στην Αθήνα, το graffiti της μάντρας της ΕΛΑΪΣ και τα έργα των bizare, b. και Zoë. Οι τοίχοι των σχολείων, θα έπρεπε να είχαν γεμίσει δημιουργικά με χρώμα από τους μαθητές τους.
Στο μονίμως απομονωμένο Πανεπιστήμιό μας, ανακαλύψαμε την πιο δημιουργική παρέμβαση, η οποία μας θύμισε λίγο τον κορυφαίο Bansky. Μπράβο στον άγνωστο δημιουργό!
Προτιμούμε βέβαια, ακόμη και αυτό το απλό, αλλά πολύ δυνατό, δακρυσμένο πρόσωπο, από μία κακογραμμένη εξυπνάδα.
Ιδιοκτήτες μεγάλων επιφανειών, ζητείστε από νεαρούς με καλλιτεχνικές ανησυχίες να εκφραστούν ομορφαίνοντας τους μονότονους τοίχους σας. Ίσως στο μέλλον να έχετε ένα δημιούργημα φημισμένου Γιαννιώτη εικαστικού στο χώρο σας.Νεαροί που θέλετε χώρο να εκφραστείτε γράφοντας, φτιάξτε ένα blog και ελάτε να γίνουμε πολλοί οι Γιαννιώτες bloggers.
8 σχόλια:
Λοιπόν φίλε, εγώ είμαι δασκάλα δημόσιος υπάλληλος, όπως λες περιφρονητικά και μάλιστα λίγα χρόνια πριν βγω στη σύνταξη. Σου λέω ότι η εκπαίδευση έχει πολλούς άξιους και ενημερωμένους εκπαιδευτικούς, που αγωνίζονται να κάνουν τη διαφορά μέσα σε ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα και με ελάχιστα χρήματα. Πριν ρίξεις και συ το ανάθεμα, προσπαθώντας να φορτώσεις στους εκπαιδευτικούςο,ό,τι κακό υπάρχει, κάνε και συ την αυτοκριτική σου.
Εμπνευσμένο και καλογραμμένο κείμενο {όπως τα περισσότερά σου άλλωστε...}, σπουδαίες οι φωτογραφίες.
Το ότι συμμερίζομαι και την γνώμη της ανώνυμης δασκάλας, ελπίζω να μην σέ πειράζει πολύ....
Έχω όμως κι ένα αίτημα:
Προσπάθησα να "αντιγράψω" και μεταφέρω το μπαννεράκι για την «Όαση» στα ...αρμόδια μπλογκ αλλά δεν τα κατάφερα.
Μήπως μπορείς να βοηθήσεις; Στέλνοντάς το π.χ. ως "συνημμένο" στο polites4oassi@gnail.com???
Ευχαριστίες εκ των προτέρων.
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
Ανώνυμη δασκάλα, λέτε να υπήρξατε δασκάλα μου στο παρελθόν;
Θα προσέξατε την παύλα στη φράση "δάσκαλος-δημόσιος υπάλληλος". Αναφέρομαι στους δασκάλους τους οποίους έζησα και αποτελούν δυστυχώς και σήμερα την πλειοψηφία, οι οποίοι πηγαίνουν στο σχολείο ως δημόσιοι υπάλληλοι, για να εργαστούν και να σχολάσουν, μετρώντας αντίστροφα έως τη σύνταξη και γκρινιάζοντας μονίμως για τις αποδοχές και τις μεταθέσεις.
Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Τις αναζητώ όμως μάταια εδώ και καιρό στα Γιάννενα.
Είναι αλήθεια πως στα Γιάννενα κυριαρχούν οι μεγαλύτερης ηλικίας εκπαιδευτικοί, λόγω των πολλών μορίων που απαιτούνται για να μετατεθείς στην πόλη; Εκπαιδευτικοί πιο κοντά στη σύνταξη, με μειωμένη όρεξη για δουλειά και αυξημένη για τσίπουρα;
Οι εξαιρέσεις υπάρχουν, είναι όμως στην Αθήνα και στα χωριά. Διαβάστε εδώ για τον Δάσκαλο Μανόλη Χειλαδάκη ο οποίος πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει μία ψηφιακή τάξη σε Δημοτικό Σχολείο στο Ανήλιο του Πηλίου.
Και πείτε μου ανώνυμη δασκάλα, πού είναι οι εκπαιδευτικοί της πόλης μας; Και πού είναι οι μαθητές τους;
Στο διαδίκτυο:
20 μόνο σελίδες εκπαιδευτικών, εκ των οποίων μόνο 2 γυναίκες. Οι περισσότερες σελίδες ¨πειραματικές" δίχως ουσιώδες περιεχόμενο.
Οι σελίδες των σχολείων, το ίδιο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σελίδες άνευ περιεχομένου.
Πού είναι η φωνή των μαθητών; Μαθητικά Blogs, forums με τη δική τους θεματολογία, πουθενά. Ούτε τα παιδιά των Λυκείων;
Στην κοινωνία:
Επίσης άπαντες απόντες. Είδατε ποτέ μαθητές με δασκάλους έξω στην πόλη;
Τις τελευταίες μέρες αδέσποτα σκυλάκια δηλητηριάστηκαν με φόλες, άγγιξε το γεγονός τα σχολεία;
Ένα κοριτσάκι 13 χρονών έχασε τη ζωή του από διερχόμενο οδηγό μέσα στην πόλη, θα αγγίξει το γεγονός αυτό τα σχολεία;
Παιδάκια κυκλοφορούν με ποδήλατα μεταξύ των αυτοκινήτων στη λεωφόρο Δωδώνης, έχει να πει κάτι το σχολείο;
Δε θα πρέπει το σχολείο να διδάξει τον πολιτισμένο, συνεχή και ενεργό τρόπο συμμετοχής στην καθημερινότητα;
Ή μήπως να αφήσουμε και σε αυτό τα παιδιά να εκπαιδευτούν από την τηλεόραση, τα δελτία ειδήσεων και να μάθουν να διαδηλώνουν με σπρέι σε τοίχους και με φωτιές σε κάδους;
Αγαπητή δασκάλα θα μου επιτρέψεις να συμφωνήσω με Umbrella. Η σταγόνα στον ωκεανό δεν μπορεί άλλο πια να κάνει την διαφορά. Έχω φίλους νεαρούς εκπαιδευτικούς που ΚΑΙ θέλουν να βοηθήσουν ΚΑΙ μπορούν. Όλες οι ιδέες τους πέφτουν στο κενό λόγω των υπολοίπων συναδέλφων, κακής διεύθυνσης, ακόμα χειροτέρης κρατικής μέριμνας. Κάθε Δευτέρα ξεκινούν όλο διάθεση, κάθε Παρασκευή είναι σαν την ...Μεγάλη Παρασκευή!
Οι εξαιρέσεις πνίγονται μέσα στον ορυμαγδό του βολέματος, του ωχαδερφισμού και χίλιων άλλων κακών του συστήματος, των ιδίων, κλπκλπ...
Επιμένω πως υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί στα σχολεία Δημοτικά, Γυμνάσια,Λύκεια, οι οποίοι είναι πολύ ενημερωμένοι και στις καινοτόμες διδακτικές πρακτικές και στις νέες τεχνολογίες. Και δεν είναι αναγκαστικά οι πιο νέοι, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται αυτό. Ξέρετε πως όσοι εκπαιδευτικοί θέλουν να κάνουν κάτι καινοτόμο στο σχολείο, π.χ. να ασχοληθούν με περιβαλλοντική εκπαίδευση ή αγωγή υγείας,θεατρική αγωγή ή θέλουν να βγάλουν τα παιδιά έξω από την τάξη ή να κινηθούν με βάση τα ενδιαφέροντα των παιδιών, αντιμετωπίζονται από τους γονείς, προϊσταμένους, τον κοινωνικό περίγυρο με δυσπιστία;
Το πρόβλημα της έλλειψης παιδείας είναι πολύ σύνθετο για να το αποδώσουμε μόνο στους εκπαιδευτικούς.
Τέλος πάντων δε μπορώ να σας πείσω
και μάλιστα μέσα από το blog.
Παρεπιμπτόντως γράφω κάποιες φορές στο blog σας, το οποίο είναι αξιόλογο, ως kuluvahata.
Μακάρι να υπάρχουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί στα Γιάννενα, να καταφέρνουν όμορφα πράγματα κι ας μη το μαθαίνουμε όσοι δεν έχουμε ακόμη παιδιά σε σχολείο.
Θα μας άρεσε όμως πολύ οι μαθητές να ανακατεύονται λιγάκι και με την καθημερινότητα της πόλης. Γιατί να μην υπάρχει μία έκθεση με ζωγραφιές από σχολεία στην κεντρική ταράτσα της πόλης; Κάθε μήνα και άλλο σχολείο;
Είναι αλήθεια πως όποιος ξεφεύγει από τη νοοτροπία του δασκάλου-δημοσίου υπαλλήλου και θέλει να προσφέρει, αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με δυσπιστία. Πρόκειται όμως για μία πρόκληση νομίζω και όχι για μία εύκολη δικαιολογία.
Οι δάσκαλοι έχουν τη δύναμη να εκπαιδεύουν και τους γονείς των μαθητών τους. Αν ο μαθητής μάθει και καταλάβει γιατί δεν πρέπει να σταθμεύουν τα αυτοκίνητα πάνω σε ράμπες και πεζοδρόμια, θα κάνει την παρατήρηση στον πατέρα του.
..Ξεφύγαμε λίγο από το αρχικό θέμα, αλλά έχει ενδιαφέρον. Θα υπάρξει σίγουρα ευκαιρία στο μέλλον να επανέλθουμε.
giasas! an ke den eime daskala ,para mono nhpiagwgos ke zw germania ,avta ola pou grafeis umbrella simfwnw apolita mazi sou.emeis oi ellines krivomaste pisw apo to daktilo mas kai paristanume pos zume me ta arxaia idewdh.ta opia kapote epinohsame,alla sthn poria ta xasame kai sinexisume me ton pagosmio sirmo!
Δημοσίευση σχολίου